Podróże

Dominikana (Republika Dominikańska) – drugie co do wielkości (po Kubie) państwo na Morzu Karaibskim. Zajmuje ok. 2/3 powierzchni wyspy Haiti, dzieląc ją z położonym po stronie zachodniej państwem Haiti.

Większe miasta: Santo Domingo, Santiago de los Caballeros, La Romana, San Pedro de Macorís

Najwyższy punkt: Pico Duarte, 3175 m n.p.m.

Najniższy punkt: słone jezioro Enriquillo, 46 m p.p.m.

Rzeki: Yaque del Norte, Yaque del Sur, Yuna, Ozama

Prekolumbijskimi mieszkańcami kraju byli Karaibowie i Tainowie. W 1492 roku obszar został odkryty dla Europy przez Krzysztofa Kolumba. Dominikana pod nazwą Hispaniola weszła w skład hiszpańskiego imperium kolonialnego. Od 1697 roku, obszar dzisiejszej Dominikany stał się odrębną kolonią hiszpańską pod nazwą Santo Domingo. W tym samym roku zachodnia część wyspy trafiła pod władanie francuskie. W latach 1795-1808 cała wyspa znalazła się pod rządami Francji. W 1809 roku rządy nad Santo Domingo przywrócono Hiszpanom. W 1821 roku Dominikana ogłosiła niepodległość, jednak już w 1822 roku została zajęta przez wojska Haiti (niepodległego państwa powstałego na zachodzie). W 1844 roku proklamowana została niepodległa Republika Dominikany. Po kilku kolejnych próbach aneksji Dominikany przez Haiti, rząd republiki zaproponował Hiszpanii ponowne włączenie w skład imperium. Hiszpanie zaakceptowali ofertę i w 1861 roku Dominikana znów stała się kolonią. W latach 1863-65 trwało antyhiszpańskie powstanie zakończone ponownym ogłoszeniem niepodległości. W kolejnych latach nasilił się chaos i wewnętrzne walki. U progu XIX wieku rosło zadłużenie i uzależnienie kraju od obcego, głównie amerykańskiego kapitału. Z powodu niewypłacalności i pod pretekstem konfliktów wewnętrznych w 1916 roku rozpoczęła się trwająca do 1924 roku amerykańska interwencja wojskowa.

Po okresie rządów prezydenta Horacio Vásqueza (1924-30), do władzy doszedł Rafael Leónidas Trujillo. Rządził on w dyktatorski sposób, utrzymując fasadę demokracji. Reżim opierał się na wojsku i jedynej legalnej partii politycznej, Partii Dominikańskiej. Trujillo odwoływał się do idei hispanidad (kultywowania tradycji hiszpańskich) i „wybielenia” społeczeństwa dominikańskiego. W 1937 roku armia przeprowadziła masakrę haitańskich imigrantów (rzeź Pietruszki). Na okres rządów dyktatora przypadła korzystna koniunktura gospodarcza, która poskutkowała likwidacją zagranicznego zadłużenia (niemniej powszechna była korupcja, a rodzina Trujillo kontrolowała 75% majątku narodowego). W 1960 roku prezydenturę objął Joaquín Balaguer, który złagodził reżim. Do całkowitego upadku dyktatury doszło w 1961 roku po zabójstwie Trujillo.

Wybory w 1962 roku wygrał Juan Bosch z Dominikańskiej Partii Rewolucyjnej (PRD). Uchwalił on nową demokratyczną konstytucję, ale już w 1963 roku został obalony w wojskowym zamachu stanu. Władzę do 1965 roku sprawowała junta. W tym samym roku grupa młodych oficerów armii - zwolenników Boscha, podjęła zbrojną próbę przejęcia władzy. Podczas walk stronę rządową wsparły interwencyjne oddziały USA. Po ich wycofaniu w 1966 roku do władzy powrócił Balaguer. W 1978 roku wybory wygrał Antonio Guzmán Fernández z PRD. W 1982 roku prezydentem został partyjny kolega Fernándeza, Salvador Jorge Blanco. Rządy Blanco zdominowały trudności ekonomiczne, wdrażanie dyskusyjnego programu liberalnych reform i konflikty wewnątrz rządzącej partii. W 1986 roku na urząd powrócił Balaguer, który wygrał wybory jako kandydat Chrześcijańsko-Społecznej Partii Reformistycznej. Zyskał on reelekcję w 1990 i 1994.

W 1996 roku władzę objął Leonel Fernandez z Partii Wyzwolenia Dominikany (PLD). Dzięki aktywnej polityce międzynarodowej Fernández zdobył uznanie za granicą, jednak jego popularność w kraju topniała. W 2000 roku w wyborach prezydenckich zwyciężył Hipolito Mejia z PRD. W 2004 roku na stanowisko powrócił Leonel Fernández i rządził do 2012 roku, kiedy zastąpił go Danilo Medina.